Εκτός «γραμμής» Μητσοτάκη η ΔΑΚΕ για επταήμερη εργασία και 13η σύνταξη

Τι αναφέρει σε ανακοίνωσή της

Θέση με «καρφιά» κατά του προέδρου της ΝΔ για το ζήτημα της επταήμερης εργασίας παίρνει με σημερινή της ανακοίνωση (14/5/19) η γαλάζια συνδικαλιστική παράταξη στον ιδιωτικό τομέα.

Η ΔΑΚΕ αναφέρει συγκεκριμένα ότι «η επταήμερη λειτουργία μιας επιχείρησης σε ετήσια βάση, επιτρεπτή όχι γενικώς αλλά υπό συγκεκριμένα κριτήρια και προϋποθέσεις, δεν ισοδυναμεί, και δεν είναι ανεκτό να ισοδυναμεί με επταήμερη εργασία. Δεν είναι ανεκτό να υπονομεύει το πενθήμερο. Οτιδήποτε άλλο, ακόμη και ως σκέψη, είναι νοσηρό και ειδεχθές, απάνθρωπο και αντιπαραγωγικό λόγω επαγγελματικής εξουθένωσης ενώ μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας».

Εμφανίζεται έτσι κατηγορηματικά αντίθετη με την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, χωρίς όμως να επιτίθεται με σαφήνεια στον πρεσβευτή των θέσεων αυτών, δηλαδή τον πρόεδρο της ΝΔ. Η ΔΑΚΕ επικρίνει την κυβέρνηση η οποία, υποτίθεται ότι προέβη σε σύγχυση της επταήμερης εργασίας με την επατήμερη λειτουργία των επιχειρήσεων «για προφανείς προεκλογικούς λόγους». Αναφέρει επίσης ότι «σήμερα, με την εκτεταμένη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, φαινόμενα εντατικοποίησης της δουλειάς (6 ή 7 ημέρες χωρίς ρεπό και καταβολή υπερωρίας), καταχρηστικά ευέλικτα ωράρια που «απλώνουν» το ωράριο σε όλη την εβδομάδα, παραβιάσεις στο χρόνο δυστυχώς έχουν γενικευτεί και πρέπει να αποκρουστούν».

Ας το επαναλάβει στον κ. Μητσοτάκη που θεωρεί παρωχημένο το 8ωρο και διαρκώς αναλύει τα καλά της «ευελιξίας» και της προσαρμογής στα «νέα δεδομένα» (βλέπε εργασιακό Μεσαίωνα).

Σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος για τη 13η σύνταξη

Ακόμα μεγαλύτερη και πιο ξεκάθαρη είναι η διαφορετική προσέγγιση της ΔΑΚΕ σε σχέση με τη θέση Μητσοτάκη ότι η 13η σύνταξη είναι «λαϊκισμός» που δεν μπορεί να συντηρηθεί με τις σημερινές αποδόσεις της ελληνικής οικονομίας. Κατά τη συνδικαλιστική παράταξη που πρόσκειται στη ΝΔ, «η 13η σύνταξη είναι πτυχή της κοινωνικής ασφάλισης και ως τέτοια πρέπει να επαναθεσμοθετηθεί. Δεν είναι ποσοστιαίο ή προνοιακό επίδομα, ούτε διασφαλίζεται η απρόσκοπτη καταβολή της ως επίδομα».

Μάλιστα, η ΔΑΚΕ τάσσεται κατά της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, δηλαδή της πάγιας και με κάθε τρόπο διατυπωμένης θέσης του Μητσοτάκη ο οποίος σήμερα προανήγγειλε και τη διάλυση της δημόσιας Υγείας.

Όπως τονίζει η ΔΑΚΕ:

 

Επιβάλλεται ένα πλέγμα πολιτικών για την οικοδόμηση ενός ενεργητικού, έξυπνου και μακροπρόθεσμα βιώσιμου κοινωνικού κράτους που θα αναδιανέμει εισοδήματα και ευκαιρίες, θα αποκαθιστά ανισότητες με τη στήριξη να φτάνει σε αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη (κριτήρια), θα επιτρέπει την πρόσβαση και θα εγγυάται την κατανομή του μερίσματος από τον παραγόμενο πλούτο.  Αυτό το κοινωνικό κράτος, συμπεριλαμβανομένης και της επιδοματικής του διάστασης, τροφοδοτεί την ανάπτυξη και ενδυναμώνει την κοινωνική συνοχή.

Αναλυτικά η σχετική ανακοίνωση:

Αθήνα, 14 Μαΐου 2019

Τουλάχιστον ανήθικο ο προεκλογικός πανικός να

“μετασχηματίζεται” σε πανικό των εργαζομένων

Εργασιακές σχέσεις και Κοινωνικό Κράτος είναι πολύ σημαντικές έννοιες

για “τουιτιές και τρολαρίσματα”

Όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες της 26ης Μάιου και στις εξελίξεις που θα επιφέρουν τα αποτελέσματά τους, τόσο η “εργαλειοποίηση” των fake news και της «μονταζιέρας» θα κορυφώνεται με επίκεντρο τα φλέγοντα ζητήματα της αγοράς εργασίας και του κοινωνικού κράτους.

Το διαχρονικό, άλλωστε, αφήγημα της “αριστεράς” (με όποιο πρόθεμα ή χαρακτηρισμό και σε όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος από το κέντρο έως τα άκρα) περί οικειοποίησης της κοινωνικής ευαισθησίας έχει καταρρεύσει στην πολιτική πράξη, έχει βουλιάξει στην κυβερνητική πρακτική των τελευταίων τεσσεράμισι χρόνων.

Η ΔΑΚΕ, εξάλλου, ως η συνδικαλιστική παράταξη του κοινωνικά φιλελεύθερου χώρου έχει αποδείξει ότι η κοινωνική ευαισθησία δεν είναι μονοπώλιο κανενός χώρου, και κυρίως των συστημ(ατ)ικών σφετεριστών της που συγχέουν ύπουλα το λαϊκό με το λαϊκίστικο, τον διεκδικητικό πραγματισμό με την ουτοπία…

Εργασιακές σχέσεις και προνοιακές πολιτικές συνιστούν εξαιρετικά σημαντικά ζητήματα ώστε είτε να εξαντλούνται σε δύο γραμμές του twitter, είτε να αναλύονται με όρους “τρολαρίσματος”.

Χωρίς αμφιβολία, τα τελευταία 9 χρόνια το κοινωνικό κράτος συρρικνώνεται βίαια και έχει μετατραπεί σε “Κράτος Φιλανθρωπίας” με όρους ανεπαρκούς, άστοχης και “επιλεκτικής” κάλυψης των διευρυμένων κοινωνικών απαιτήσεων. Η “φιλανθρωπία” όμως, δεν υποκαθιστά τη δικαιοσύνη που δεν απονεμήθηκε. Η φτωχοποίηση του κόσμου της εργασίας, η όξυνση της φορολογικής αδικίας, η διάλυση της μεσαίας τάξης δεν αναστρέφονται με πενιχρά επιδόματα.

Επιβάλλεται ένα πλέγμα πολιτικών για την οικοδόμηση ενός ενεργητικού, έξυπνου και μακροπρόθεσμα βιώσιμου κοινωνικού κράτους που θα αναδιανέμει εισοδήματα και ευκαιρίες, θα αποκαθιστά ανισότητες με τη στήριξη να φτάνει σε αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη (κριτήρια), θα επιτρέπει την πρόσβαση και θα εγγυάται την κατανομή του μερίσματος από τον παραγόμενο πλούτο.  Αυτό το κοινωνικό κράτος, συμπεριλαμβανομένης και της επιδοματικής του διάστασης, τροφοδοτεί την ανάπτυξη και ενδυναμώνει την κοινωνική συνοχή.

Η 13η σύνταξη είναι πτυχή της κοινωνικής ασφάλισης και ως τέτοια πρέπει να επαναθεσμοθετηθεί. Δεν είναι ποσοστιαίο ή προνοιακό επίδομα, ούτε διασφαλίζεται η απρόσκοπτη καταβολή της ως επίδομα…

Αναφορικά με το ζήτημα της επταήμερης εργασίας ή λειτουργίας, η “σύγχυσή” τους από την κυβέρνηση για προφανείς προεκλογικούς λόγους είναι εγκληματική. Το οκτάωρο, πενθήμερο, η πλήρης και σταθερή δουλειά, η σχέση εξαρτημένης εργασίας είναι κρίσιμες κατακτήσεις του χθες και απαραίτητες/αναντικατάστατες συνθήκες για ένα καλύτερο αύριο.

Αυτές οι αρχές συνθέτουν τον άξονα-πλαίσιο αναφοράς μπροστά στις επερχόμενες τεκτονικές αλλαγές της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, η διείσδυση της οποίας πρέπει να σφραγίζεται από Συλλογικές Συμβάσεις, όρους αξιοπρεπούς αμοιβής και εργασίας, συμφιλίωσης της επαγγελματικής με την οικογενειακή/κοινωνική ζωή,  κανόνες προστασίας και μη διάκρισης, υγείας και ασφάλειας.

Σήμερα, με την εκτεταμένη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, φαινόμενα εντατικοποίησης της δουλειάς (6 ή 7 ημέρες χωρίς ρεπό και καταβολή υπερωρίας), καταχρηστικά ευέλικτα ωράρια που «απλώνουν» το ωράριο σε όλη την εβδομάδα, παραβιάσεις στο χρόνο δυστυχώς έχουν γενικευτεί και πρέπει να αποκρουστούν.

Σε κάθε περίπτωση, η επταήμερη λειτουργία μιας επιχείρησης σε ετήσια βάση, επιτρεπτή όχι γενικώς αλλά υπό συγκεκριμένα κριτήρια και προϋποθέσεις, δεν ισοδυναμεί, και δεν είναι ανεκτό να ισοδυναμεί με επταήμερη εργασία. Δεν είναι ανεκτό να υπονομεύει το πενθήμερο. Οτιδήποτε άλλο, ακόμη και ως σκέψη, είναι νοσηρό και ειδεχθές, απάνθρωπο και αντιπαραγωγικό λόγω επαγγελματικής εξουθένωσης ενώ μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε σε ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας.

Η διευθέτηση, λοιπόν, της ισορροπίας μεταξύ εργάσιμου, ελεύθερου και χρόνου ανάπαυσης δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαντλείται στις ετσιθελικές απαιτήσεις της επιχείρησης. Οφείλει να κατοχυρωθεί και συνταγματικά με γνώμονα το οκτάωρο-πενθήμερο.

Είναι τουλάχιστον ανήθικο ο προεκλογικός πανικός να μετασχηματίζεται σε πανικό των εργαζομένων…

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΔΑΚΕ Ι.Τ.

left.gr